به قلم: عباس روزبهانی

داگبین/ آتوسا غفاری

فیلمی خلاقانه و دلنشین. داگبین سطل زباله بازیافت مخصوص کاغذ است که عاشق خوردن ساندویچ  هات‌داگ می‌شود. یک موضوع فانتزی ناب که نشان از ذهن زیبای خالق اثرش دارد. ایده جالب و جذاب است، خلق یک سطل زباله به عنوان یک کاراکتر هرچند شاید خیلی تازه نباشد اما به جرأت می‌توان گفت خلق چنین کاراکتری با این مضمون نه تنها نو،که بامزه و هوشمندانه است؛ اما ای کاش از فیلم‌نامه‌ای منسجم‌تر و در اجرا از ساختار مستحکم و قدرتمندتری برخوردار بود. از این فیلم می‌شود تعابیری چند ارائه داد چرا که چند لایه، دارای عمق و همچنین آموزنده است.

فیلم به مسائلی از قبیل عادات غلط، پرخوری، طمع، عدم رعایت بهداشت و از همه مهم‌تر به حاکم شدن مصرف غذاهای فست‌فود بر نوع زندگی انسان‌های عصر حاضر می‌پردازد و هنر فیلم‌ساز در این است که این مسائل را به زبانی ساده، شیرین و تأثیرگذار بیان می‌کند بدون آنکه به دام شعارزدگی و نصیحت کردن مخاطبانش بیفتد. به همین دلیل است که فیلم بی هیچ واسطه‌ای بر جان و دل بیننده می‌نشیند و با پایان رسیدن فیلم، ذهن نیز درگیر می‌شود و آغاز به پرسش می‌کند.

از دیگر نکات مثبت فیلم شخصیت‌پردازی‌های درست و به جا است؛ از ساعت دیواری گرفته تا سطل‌ زباله‌های کنار خیابان همگی به خوبی طراحی، خلق و پرداخت شده‌اند. نکته جالب‌تر این‌که اشیاء از جمله سطل زباله‌ها کاملاً به نحوی شخصیت‌پردازی شده‌اند که ما نمود عینی و انسانی را در آن‌ها شاهد هستیم و در مقابل و به‌جای آن‌ها، این انسان‌ها هستند که شیئ‌واره عمل می‌کنند و جایشان با اشیاء در عصر حاضر عوض شده است.

فیلم بی‌آنکه دیالوگی را از زبان کاراکترهایش جاری سازد، با بهره بردن از هوش و تخیل کارگردان چنان روایت می‌شود که نه تنها نیازش احساس نمی‌شود بلکه به یکی دیگر از نکات مثبت فیلم بدل می‌گردد.

در نهایت این‌که فیلم به خوبی شروع می‌شود و به زیبایی به پایان می‌رسد. در ضمن عنوان فیلم (داگبین) نیز قابل تعمق است و نشان از ذهن پویا و تخیل قوی فیلم‌ساز دارد.