حسن غفاری در گفت‌و‌گویی صمیمانه در حاشیه برگزاری شصتمین جشنواره منطقه‌ای سینمای جوان ملایر «آگِر»، به وجود یک درک متفاوت، یک حس متفاوت و یک ابزار فنی متفاوت پشت هر عکس اذعان کرد و رمز موفقیت عکاس‌های جوان را در این امر دانست که در ابتدا با تقلید و کپی کردن وارد دنیای آموزش شوند و بعد از مدتی فاصله بگیرند و وارد فضای شخصی خود بشوند.
به‌گزارش روابط‌عمومی انجمن سینمای جوانان ایران، در حاشیه برگزاری شصتمین جشنواره منطقه‌ای سینمای جوان ملایر «آگِر»، حسن غفاری کارشناس ارشد عکاسی از دانشگاه هنر تهران و عکاس مستند اجتماعی با گرایش مردم‌شناسی خارج از فضاهای شهری(روستاها، ایلات و عشایر)، در گفت‌و‌گویی صمیمانه در مورد چگونگی علاقه‌مندی‌اش به عکاسی عنوان کرد: حدود سال ۶۷ بود که در زمان دبیرستان چیزی به اسم «طرح کاد» وجود داشت و من اولین کسی بودم که در شهرمان یاسوج، عکاسی را انتخاب کردم. همه دنبال جوشکاری و نجاری و … بودند اما من به سراغ عکاسی به اسم شاهپور رفیعی رفتم و آن‌جا کار می‌کردم تا این‌که یکی از دوستان به من گفت تو که به عکاسی علاقه داری ، جایی به اسم انجمن سینمای جوان وجود دارد که آموزش عکاسی می‌دهد . من همان سال در انجمن ثبت نام کردم و در سال ۶۸ در مسابقه استانی انجمن نفر اول شدم. سال ۷۱ هم در رشته عکاسی دانشگاه هنر قبول شدم. ولی مهم‌ترین چیزی که روی زندگی من تأثیر گذاشت همین انجمن سینمای جوانان و جشنواره‌هایی بود که برگزار می‌شد. یادم هست که در فرهنگسرای بهمن با اکثر کسانی که الان مسؤول انجمن سینمای جوانان ایران هستند دور هم جمع می‌شدیم و با هم بحث‌های خیلی خوبی داشتیم که خیلی به رشد دیدگاه من در عکاسی کمک کرد.
عضو انجمن عکاسان مطبوعات ایران به‌عنوان یک پژوهش‌گر تصویری در زمینه زندگی عشایر ایران، درخصوص ویژگی‌های «عکاسی مردم‌نگارانه» گفت: «عکاسی مردم‌نگاری زیرمجموعه‌ای از عکاسی مستند است که اولین بار توسط پژوهش‌گران حوزه اجتماعی که ما از آن‌ها به‌عنوان انسان‌شناس یا مردم‌نگار یاد می‌کنیم پایه‌ریزی شد. این مردم‌نگارها به میان جماعت‌های انسانی اعم از شهر و روستا می‌رفتند و چون عکاسی به آن‌ها دقت، سرعت عمل و صداقت بیشتری ارائه می‌داد، از این ابزار برای ثبت و ضبط پژوهش‌های خود استفاده می‌کردند. بعدها عکاس‌های حرفه‌ای آمدند و با اتکا به همین شیوه، یک موضوعی را انتخاب کرده و به مطالعه تصویری زندگی گروهی از انسان‌ها پرداختند که دارای اشتراکات گروهی، اقتصادی و اجتماعی بودند. مثلا آدم‌هایی که در یک کارخانه کار می‌کنند به دلیل فضای کار و حوزه معیشت یکسانی که دارند می‌توانند موضوع مناسبی برای یک پروژه عکاسی باشند. ما در عکاسی مردم‌نگار، به تمام فعالیت‌های آدم‌های انتخابی در طی ۲۴ ساعت شبانه روز اعم از زمان کار، زمان استراحت، بیکاری، تعطیلات و مشکلات آن‌ها در تمامی فصول احتیاج داریم که قرار گرفتن این عکس‌ها در کنار هم می‌تواند اطلاعات خوب و مفیدی به جامعه‌شناسان ما بدهد.»
غفاری با اشاره به این‌که عکاسی خبری یک نوع تاریخ مصرف دارد، درباره تفاوت بین عکاسی خبری، مستند اجتماعی و عکاسی مردم‌نگارانه عنوان کرد:«عکاسی خبری اتفاقی است که اکنون افتاده و تأثیرش را نیز اکنون می‌گذارد ولی عکاسی مستند اجتماعی یک طول زمانی بیشتری را از جامعه منتخب عکاس در بر گرفته و طبیعتا عمق بیشتری به تصاویر عکاس می‌بخشد. حالا عکاسی مردم‌نگارانه فراتر از نگاه مستند اجتماعی است چراکه به تمام زوایای مادی و معنوی انسان‌ها می‌پردازد. در مستند اجتماعی یک بحران مقطعی مثلا یک بیماری در بین یک‌سری از انسان‌ها مورد بررسی قرار می‌گیرد اما در عکاسی مردم‌نگارانه تمام وجوه انسانی آن قشر برگزیده عکاس مورد پژوهش و بررسی قرار می‌گیرد.»
عضو انجمن عکاسان دوست‌دار میراث فرهنگی و گردشگری در توصیه برای جوانانی که ضمن داشتن استعداد می‌خواهند وارد دنیای عکاسی شوند بیان کرد: «عکاسی دیدن است و انتخاب کردن و در ادامه نشان دادن. ما با ابزار دوربین عکاسی و تکیه بر دانش و احساس و استعدادی که داریم، تکه‌هایی از پیرامون و جهان هستی را جدا می‌کنیم و به آن هویت می‌دهیم. در این زمینه سهم و برداشت هر عکاس از محیط پیرامونش با دیدگاه عکاس دیگر متفاوت است. یعنی به تعداد آدم‌های روی کره زمین می‌تواند عکاس وجود داشته باشد و هیچ عکسی هم شبیه عکس دیگری نباشد و دقیقا به‌خاطر همین نکته است که علی‌رغم این‌که روزانه میلیاردها عکس در جهان تولید می‌شود، هنوز این رشته جذابیت و تازگی خود را حفظ کرده است چراکه پشت هر عکس یک درک متفاوت، یک حس متفاوت و یک ابزار فنی متفاوت وجود دارد. رمز موفقیت عکاس‌های جوان این است که در ابتدا با تقلید و کپی کردن وارد دنیای آموزش شوند و بعد از مدتی فاصله بگیرند و وارد فضای شخصی خود بشوند. چرا که پایه‌های آموزش برای همه اشخاص یکسان است اما این دنیای شخصی هر فرد است که به عکس‌های او اعتبار و تشخص می‌بخشد؛ یعنی نحوه برخود افراد با موضوع و یا پیدا کردن ژانر خاصی که به آن علاقه‌مند هستند. برای این کار باید وقت و انرژی و مطالعه بسیاری را صرف کرد تا بتوان به آن فضای شخصی مورد نظر دست پیدا کرد. شناخت خود و برخورد با موضوع مهم‌ترین نکاتی هستند که یک عکاس جوان باید بتواند با آن‌ها روبرو شده و در خود حل کند.»
شصتمین جشنوارمنطقه‌ای سینمای جوان ملایر «آگر» از تاریخ ۱۵ الی ۱۸ شهریورماه سال ۱۳۹۷به مدت چهار روز در استان همدان، شهرستان ملایر، با حضور استان‌های همدان، مرکزی، قم، اصفهان، یزد، خراسان جنوبی، کرمان، سیستان و بلوچستان، فارس و هرمزگان توسط انجمن سینمای جوانان ملایر و اداره فرهنگ و ارشاد اسلامی و فرمانداری ویژه شهر ملایر در حال برگزاری است.
گفت وگو : کمال پورکاوه
